یک عالمه پستیّ و انسان های مرده
امشب به تورِ شعر من چیزی نخورده
این حال و روزِ شاعر بی توست حتی
شاعر هم از این بی خدایی زخم خورده
من بی خدا، تو بی خدا، کافی ست پستی
قدری به خود آییم تا دل ها نمرده
این آشنایی از همان اول غلط بود
شاید کسی سهم مرا از عشق برده
من می روم سمت خدا، تو سوی شیطان
تقدیر، دستت را به دست او سپرده
31/4/92
پی نوشت:
با اقتباس از شعرِ(ساحل نفتی) دوست خوبم "حسین شکیبایی".
حسین جان!
دلخوشیم بر ضریح جدید و قدیمی نشانه است
مجنون اگر نظر کند به خانه ی لیلی بهانه است
اینک نصیب کن زیارت خود را که جانِ من،
مجنون و دلسپرده ی لیلیّ خانه است!
1391/10/10
پی نوشت:
کارگاه ساخت ضریح مطهر، در همان مسیری بود که ما صبح و عصر از آنجا رد می شدیم(مدرسه ی علمیه معصومیه) و مردم را می دیدیم که هر روز عاشق و مجنون،ساعت ها در صف های طولانی می ایستادند تا شاید بتوانند زائرِ کربلای قم باشند!!!
اللهم فک کل اسیر. . .
که من هنوز بعد از سال ها،اسیرم!. . .در چار دیواری زندان تنم!!!!
روحم از تن خسته
و تن از روح!
روح از تن خسته،
که ندارد پر پرواز!
و تن از روح که دارد هر دم،
هوس راز و نیاز. . .
